Getuigenis An

Ik werk in ons ziekenhuis als nucleaire verpleegkundige. Doordat de niet-dringende onderzoeken niet meer mochten doorgaan kreeg ik heel wat ruimte. Toen ze mij vroegen om ondersteuning te gaan bieden in een rusthuis ging ik meteen akkoord. Ik twijfelde wel een beetje over hoe het werk zou meevallen. In mijn studententijd deed ik al eens vakantiewerk in een woon-zorgcentrum, maar dat is al weer 23 jaar geleden. Het was dus een hele aanpassing, zeker omdat ik aankwam in een toch wat chaotische situatie. In het rusthuis waren er al verschillende coronapatiënten en bovendien was er onvoldoende beschermingsmateriaal. Omdat ik astma heb, moest ik op de non-covidafdeling helpen. Die afdeling hebben we gelukkig coronavrij kunnen houden. De vaste medewerkers van het rusthuis waren heel dankbaar voor onze hulp. Ik voelde me snel deel van het team en had ook goede contacten met de patiënten. Ze apprecieerden dat ik er was en vonden het jammer toen ik weer moest vertrekken. De band die je met de bewoners opbouwt is echt uniek. In het ziekenhuis komen en gaan de patiënten, maar in een rusthuis maak je haast deel uit van het huisje van de bewoner. In mijn dagelijkse functie is het patiëntencontact wat beperkter, en het was leuk om dit opnieuw meer te ervaren. Bijspringen in de rusthuizen was een stap in het onbekende, maar moesten ze mij gevraagd hebben om een maand langer te blijven, zou ik dat met veel plezier gedaan hebben.