Getuigenis Robert

"Ik werk nu twee jaar als verpleegkundige op geriatrische afdelingen. Normaal gezien verzorg ik dus oudere patiënten, maar ik was niet geschrokken toen er beslist werd om coronapatiënten op onze afdeling onder te brengen. Ik zag het eerder als een nieuwe uitdaging. Ook onder collega’s vielen de reacties goed mee, we stonden er voor als team en hadden het vertrouwen dat we er goed door zouden komen.  Aanvankelijk kwam er een mix van leeftijden op onze afdeling terecht, maar na een paar weken kregen we toch vooral geriatrische coronapatiënten op onze afdelingen. Qua werking veranderde er dus niet zo heel veel, buiten dan de isolatiemaatregelen die we moesten toepassen. Dankzij de versterking van verpleegkundigen van andere afdelingen konden we de patiënten meer aandacht geven dan gewoonlijk. Dat was in sommige gevallen wel nodig: veel mensen voelden zich eenzaam omdat er geen bezoek toegelaten was en hadden dus nood aan contact met ons. Soms kwamen er familieleden aan het raam zwaaien. Dan vond ik het mooi om te zien wat zo een klein gebaar met de patiënt kon doen: ze fleurden dan even helemaal op.

Wat me vooral bijblijft van deze situatie is dat we als zorgverleners opeens als helden onthaald werden, terwijl er voor ons niets wezenlijks veranderde. We zetten ons elke dag in voor onze patiënten, covid of niet. Hopelijk blijft dit gevoel nog even hangen in de maatschappij en krijgt ons beroep wat meer waardering."

Robert - Verpleegkundige Cohortafdeling