Getuigenis Silke

“Voor mij was de beginperiode van de crisis het moeilijkst. We wisten op de dienst dat er iets op ons afkwam, maar konden niet inschatten wat. Zou het hier een overrompeling worden zoals in andere landen? Toen de eerste patiënten opgenomen werden was het vooral wennen aan de beschermende kledij, maar na een tijd paste je je aan om er mee te werken.

Tijdens de crisis kwamen verpleegkundigen van andere afdelingen onze ploeg versterken. We vormden snel een hecht team en konden goed met elkaar overweg. Na een paar dagen aanpassen aan de nieuwe werkomstandigheden, kon iedereen vlot mee.
Een groot voordeel van de uitbreiding van het team was om in duo’s te kunnen werken: omdat de meeste patiënten verschillende zorgen nodig hadden, waren we soms lang aan het werk in een kamer. Dan is het leuk om eens iets tegen elkaar te kunnen zeggen en je bevindingen te kunnen delen.

Omdat bezoek niet toegestaan was, hielpen we families om in contact te blijven met onze patiënt door middel van de dienstsmartphone. Het contact was soms heel beperkt, omdat beademde patiënten niet konden communiceren. We konden dan alleen via videocall aan de familie tonen hoe hun naaste erbij lag als ze dat wouden. Ik vond dit moeilijk omdat je gezicht volledig bedekt is en je op zo een momenten niet goed weet wat je kan zeggen. Die moeilijke momenten hebben we als team gedragen. Daar heeft Geert, onze hoofdverpleegkundige, ons in geholpen. Maar er waren ook positieve momenten. De beperkte interactie tussen patiënten die niet meer beademd werden en hun familie was vaak mooi om te zien. Toen de eerste patiënt onze afdeling mocht verlaten voelde dat als een overwinning. Het gaf een boost om te zien dat er ook patiënten doorkomen, zelfs als het er lang niet goed voor hen uitzag. We voelden dat we toch het verschil kunnen maken, dat we iets voor deze mensen kunnen betekenen.”