Diensthoofd voeding, Wim Steels: “In de keuken is het nooit rustig”

26 nov 2020

Kristien Bollen, reporter van HLN, kijkt twee weken lang binnen in het RZ Heilig Hart Tienen, en laat zich leiden door de verhalen van artsen, verpleging, ondersteunend personeel en patiënten. Vandaag gaat ze naar een waarschijnlijk best wel leuke plek in het ziekenhuis....de keuken. Diensthoofd voeding, de 45-jarige Wim Steels uit Bost bij Tienen neemt haar mee. De man is al tien jaar aan de slag in de centrale ziekenhuiskeuken op campus Sint-Jan. Hier bereiden ze de maaltijden voor de patiënten op de verschillende campussen én de cafetaria waar personeel én mensen uit de buurt terecht kunnen voor een warme maaltijd of broodjes. Die cafetaria is echter, omwille van corona (wat anders), gesloten. Het zou er dus rustiger moeten zijn dan normaal. Maar ook ditmaal is het weer een verkeerde gedachte.

Uiteraard draait de keuken zeven dagen op zeven. Driemaal daags zorgt men voor het eten. Ontbijt, warm middagmaal en avondeten. Toch krijgt niet iedereen hetzelfde op zijn bord uit deze grootkeuken. “Per patiënt krijgen we een ‘bordkaart’. Daarop staat wat die patiënt mag eten”, vertelt Wim me. “Heel wat van hen krijgen een speciaal dieet. Zo zijn er maaltijden zonder zout, suikervrij, restenarm (maag- en darmsparend), vetarm, lactose of glutenvrij,.... Klinkt eenvoudig maar toch willen we al deze gerechten ook nog smakelijk maken, met de nodige producten en kruiden. Maar er is steeds ook ‘gewoon’ eten hoor, niet iedereen staat hier op een speciaal dieet. Meer zelfs, onze patiënten krijgen steeds een aanbod om hun menu zelf samen te stellen en dit al dan niet binnen een dieet dat ze dienen te volgen. Hiervoor komt de afdelingsmedewerker langs met de tablet. Deze wensen krijgen we dus via de ‘bordkaart’. Vervolgens gaan de gerechten in de speciale voedselkarren op transport naar de juiste campus en vervolgens naar de verschillende afdelingen.”

De menu-wensen krijgt men via de ‘bordkaart’. Vervolgens gaan de gerechten in de speciale voedselkarren op transport naar de juiste campus en vervolgens naar de verschillende afdelingen. © Bollen

Rust van korte duur

Het middagmaal is intussen de deur uit. Personeel is volop aan het schrobben om de bereidingszone van de keuken weer kraaknet te maken. Het lijkt even rustig te worden, maar dat is van korte duur. “Ja, nadien komt ook de afwas naar hier”, lacht Wim. “Hier is het nooit rustig. De afwas komt terug in de voedselkarren. Maar afwas van de covid-afdeling komt speciaal ingepakt terug. Ook het personeel moet de covid-veiligheidsmaatregelen in acht nemen om het leeggoed af te wassen en te ontsmetten. Daarvoor hebben we wel de nodige machines, maar ook die vragen nu eenmaal manuele handelingen. Ook wij werken hier dus met de nodige voorzichtigheid. Voedselkarren worden steeds volledig ontsmet en personeel heeft nu zowat ieder zijn eigen ‘hoekje’ in de keuken om voldoende afstand kunnen te bewaren.”

Personeel is volop aan het schrobben om de bereidingszone van de keuken weer kraaknet te maken. © Bollen

Toch meer werk

Zoals we intussen weten zijn in het ziekenhuis nog steeds de niet-dringende medische ingrepen uitgesteld. In totaal zijn er dus wel minder patiënten. Ook de cafetaria’s zijn gesloten. Heel wat minder maaltijden die men in de keuken hoeft te bereiden en dus toch wat minder werk. “Helaas...”, glimlacht Wim meteen. Zo kregen we drie weken geleden op een vrijdagavond een telefoontje van het woonzorgcentrum Sint-Rochus in Aarschot. Daar bleek een corona-uitbraak en ook een deel van het personeel van de keuken was besmet. Collega’s die niet ziek waren moesten in quarantaine.... Dus plots had het woonzorgcentrum geen keuken meer.. ‘Of we niet voor de 205 bewoners iedere dag een ontbijt, middagmaal en avondmaal konden leveren ?’ Ach natuurlijk, vanaf wanneer ? ‘Morgenochtend...’ Tja, iedereen hier in de keuken stond op punt om naar huis te gaan; met zijn allen zijn we meteen aan de slag gegaan voor de nodige voorbereidingen. Ach, dat doen we met plezier, hoor. Drie weken lang hebben we daar voor de maaltijden gezorgd. Als er vandaag of morgen iemand in de regio in de problemen zou komen, ook dan staan we samen weer klaar.”

Als er in de regio iemand met de keuken in de problemen zou komen, deze mensen staan steeds klaar om extra maaltijden te maken. © Bollen

Chocolade

Wim en het team van de keuken zijn blijkbaar blij als ze anderen uit de nood kunnen helpen. Maar de dank is ook wederzijds. “Bij het begin van de uitbraak van de eerste golf en de lockdown waren de medewerkers ‘de helden van de zorg’. Mensen applaudisseerden... Maar er waren ook giften; het lokale kippenkraam zorgde voor paella, er werd soep, pasta en pizza’s geleverd. Allemaal leuke en warme initiatieven. Maar ook dat probeerden we eerlijk te verdelen tussen personeel maar ook woonzorgcentra en hulpdiensten in de buurt. Heel wat winkels moesten hun deuren sluiten voor de lockdown en Pasen was in zicht. We kregen hier hele ladingen chocolade binnen voor de zorgverleners. Niet een kilo of tien, maar heuse paletten chocolade.... Dat hebben we eveneens uitgedeeld aan patiënten, bewoners van rusthuizen en zorgverleners. Die hebben wel chocolade naar believen kunnen eten”, lacht Wim.

Kleine voetnoot : de voorraad chocolade is intussen helemaal op....misschien kan de Sint hier verandering in brengen ?