Het gemiddeld aantal nieuwe coronabesmettingen in België mag dan wel lichtjes blijven dalen, in de ziekenhuizen is het al maanden alle hens aan dek. Dat is in Tienen niet anders. Niet enkel dokters en verplegers krijgen er te maken met Covid-patiënten, maar élke medewerker draait er op volle kracht in de strijd tegen het virus. Onze reporter Kristien Bollen kijkt twee weken lang binnen in het ziekenhuis, en laat zich leiden door de verhalen van artsen, verpleging, ondersteunend personeel en patiënten.

Vandaag heb ik een afspraak met Saskia Cruits, een 41-jarige vrouw uit Oplinter bij Tienen. Zij maakt hier al 16 jaar deel uit van de poetsdienst. Ze heeft normaal gezien een vaste afdeling: de materniteit. Daar houdt zij de verloskamers, patiëntenkamers, verpleegpost en burelen allemaal netjes. Maar door corona heeft Saskia, net als haar 50 collega’s, helemaal geen vaste afdeling meer, laat staan nog dezelfde uren of werkwijze. Blijkbaar moet werkelijk iedereen zijn of haar werkwijze noodgedwongen aanpassen.

Van routine naar (angstige) alertheid

De moeder van een dochtertje van acht gaat nog steeds met plezier werken. “Al moet ik toegeven dat ik voor corona toch iets meer ‘gerust’ was”, zegt ze. In al die jaren heb je wat routine opgebouwd, zeg maar. Ook maak je deel uit van een vaste ploeg, gaande van verplegers, dokters tot collega’s. Iedereen kent iedereen door en door. Nu werken we van de poetsdienst op eender welke afdeling”, zegt Saskia. “Ik merk wel dat ik sinds de corona-uitbraak veel alerter ben, angstiger ook. Zelf heb ik een gezin en schoonouders op leeftijd. Je wil uiteraard ook zorg dragen voor hen én tegelijkertijd alle mensen hier.

Werkelijk alles wordt grondig gepoetst. © Bollen

Puzzelen

Niet iedereen van de 50 poetshulpen kan of mag overigens op een Covid-afdeling werken. Mensen met bijvoorbeeld een medische achtergrond of diabetes komen hiervoor niet in aanmerking. De poetsdienst draait nu ook 7 dagen op 7 van 5 tot 24 uur. En er is ook ‘uitval’ van personeel, door ziekte of omdat men in quarantaine moet tot de uitslag van de test.

“Patiënten die hier in het ziekenhuis komen worden vooraf getest”, zegt Saskia. “Maar er zijn ook noodopnames: je kan immers niet precies plannen wanneer je moet bevallen. Soms kan het dus gebeuren dat er een patiënt door de ‘mazen van het net’ glipt en die na een dag of twee toch positief blijkt. Iedereen die met die patiënt nauw in contact is geweest, wordt getest en gaat in quarantaine. Zo krijg je natuurlijk iedere dag verschuivingen. Maar ook privé is het aanpassen. Mijn dochtertje wil ik graag zelf naar school brengen in plaats van de grootouders. Normaal begin ik om 8 uur en dan lukt me dat niet. Gelukkig zoekt het ziekenhuis mee naar een oplossing. Zo werkt mijn man nu bij de ‘vaste vroege’ en mag ik om 9 uur beginnen. Ik kan haar dan naar school brengen en mijn man kan haar ophalen”, glimlacht Saskia, die er nog nadrukkelijk aan toevoegt dat ze wel een “hele lieve baas heeft”.

Dankbaarheid en verdriet

In het RZ-Tienen is enkel beperkt bezoek toegelaten voor niet-covid-patiënten. “Die zijn je dankbaar dat je komt poetsen. Een kort babbeltje doet hen zichtbaar deugd. Toch is het nog steeds vreemd werken. Een hoopgevend woordje kan natuurlijk nog wel, maar een troostgevende hand op de arm uiteraard niet.” Ook al moet Saskia geen patiënten verzorgen of kent ze hun juiste medische toestand of problematiek niet: ze ziet ze wel van heel nabij. “Als ik op intensieve poets is dat echt wel héél aangrijpend”, geeft ze toe. “Ook als je merkt aan het andere personeel dat het niet de goede richting uitgaat met een patiënt of als er een overlijden is: dat heeft impact, ook al ken je hen helemaal niet.

Belangrijk: de deuren poetsen. © Bollen

Barstende hoofdpijn

In de voormiddag heeft Saskia er al wat poetsbeurten op zitten op non-Covid-afdelingen. In de namiddag mag ze wel aan de slag op de cohorte waar dus enkel Covid-patiënten liggen. De dame zucht even om toch weer meteen haar glimlach boven te halen. Vanwaar dat zuchtje ? “Ach, op een Covid-afdeling poetsen we net ietsje anders. Nadat we alles gepoetst en ontsmet hebben zoals we anders doen op een ‘gewone’ afdeling, wordt nadien nog eens alles gepoetst met chloor. Dat in combinatie met het speciale pak en beschermingsmateriaal is wel even zweten hoor”, lacht Saskia. “Maar de chloordampen en het faceshield - dat echt wel wat spant op je hoofd -, geven je na een tijd wel barstende hoofdpijn. Langer dan een viertal uurtjes is het echt niet vol te houden. Gelukkig kunnen we dan wel even pauzeren en wat frisse lucht happen. Daarom ook dat men ons nooit iedere dag op zulke afdelingen aan de slag laat gaan, maar zorgt dat er een wisselwerking is.”

Thuisfront

Voor Saskia is het intussen de normaalste zaak van de wereld om een Covid-afdeling in te duiken. “Ik merkt toch wel de ongerustheid bij mijn familie. Uiteraard is mijn man wat bang. Psychologisch weegt dit toch wel wat op je gezin maar tegelijkertijd begrijpen ze het uiteraard. Net zoals iedereen snak ik naar normale tijden. Maar dat zal nog eventjes op zich laten wachten. Eigenlijk hoop ik dat men de lockdown lang genoeg zal aanhouden, hoe moeilijk ook voor iedereen. En ja, het is moeilijk. Voor iedereen. Iedereen van ons is het beu, dat begrijp ik volkomen. Mijn gezin ook. We trachten het thuis wat gezellig te maken. Maar in het ziekenhuis is alle personeel intussen moe... Mogelijk krijgen we nog te maken met een derde golf. Iets waar we liever niet aan denken. Maar één ding weet ik wel zeker : wij blijven volhouden, we geven niet op en blijven er voor gaan. Als we allen samen volhouden en de maatregelen volgen, dan komen we er samen uit !”

Saskia Cruits buiten aan het ziekenhuis, voor de verandering zonder pak en masker

© Kristien Bollen 16-11-20, HLN